Σταθμός στη σύγχρονη βιβλιογραφία για τον Νίτσε, το βιβλίο αυτό προσφέρει μια σφαιρική και ρηξικέλευθη θεώρηση του έργου του. Ο Νεχαμάς αντιμετωπίζει με μέτρο και φαντασία τα επίμαχα σημεία, τους κοινούς τόπους και τις παγίδες που έχουν ανακύψει στη διεθνή συζήτηση γύρω από τη μοναδική αυτή πνευματική φυσιογνωμία. Βασική του θέση είναι ότι ο Νίτσε έφερε την τέχνη του λόγου στο επίκεντρο της σκέψης και της ίδιας της ζωής του: πρώτον, βλέποντας τον κόσμο σαν ένα τεράστιο κείμενο ανοιχτό σε ερμηνείες· δεύτερον, δημιουργώντας μέσω των κειμένων του έναν υποδειγματικό όσο και αμίμητο λογοτεχνικό χαρακτήρα, που ήταν εν τέλει αυτός ο ίδιος. Κεντρικές απόψεις του Νίτσε, όπως η θέληση για δύναμη, ο υπεράνθρωπος, η γενεαλογία, ο προοπτικισμός, η αιώνια επιστροφή, η υπέρβαση του καλού και του κακού, η κριτική του πλατωνισμού και του χριστιανισμού, συγκλίνουν όλες σ\' ένα μοντέλο «αυτοδημιουργίας» του ανθρώπου που καταφάσκει το σύνολο της ζωής, μαζί με τη σκληρότητα και τον πόνο της. Μέσα από τη δραματική αναμέτρηση με το δογματισμό και τη μεταφυσική της φιλοσοφικής παράδοσης προκύπτει έτσι μια ριζοσπαστική σκέψη που συνυφαίνει τις ιδέες με το ύφος, τη φιλοσοφία με τη λογοτεχνία, τη ζωή με τη γραφή.